Haruki Murakami okuyucularının ikiye ayrıldığı söyleniyor; sevenler ve sevmeyenler. Okuduğum kitap yorumlarından merakla ben de bir kitabına sahip olabildim sonunda.
İlk aldığım kitabının öykülerden olması iyi mi kötü mü tam olarak bilemesem de öyküleriyle beni etkilediğini söyleyebilirim.
Nabrut -ablacığım- yazısında "Kitabın satırlarının arkasında hep fon müziği çalıyor." diyor. Kitapta benim dikkatimi çekenlerden biri de buydu, her öyküde şarkılar eşlik ediyor. Kendimi bildiklerimi mırıldanırken veya bilmediklerimi açmış, kulaklıklarımı ararken buluyorum.
Öyküler son bulduğunda kendimi "Acaba devamında ne oldu?" diye düşünürken buldum her seferinde. Bazense okurken yarıda bırakıp yam tersi şekilde düşündüm, "Acaba başında ne oldu, nasıl bu hale geldi?"
Her şekilde öyküleriyle düşündürüyor yazar. Farklı kurgularla öykü yazdığını düşünüyorum, belki de fazla öykü okumadığımdan bana öyle geliyor.
Kadınsız Erkekler'in öykülerinin bazılarını büyük bir heyecanla, romanmış da mutlu bir son gelecekmiş gibi okudum. Ama o sonlar yazardan gelmedi hepsinde, sonu okuyucuya bıraktığını düşünüyorum yazarın.
Erkekler ne yaparsa yapsın, sevse de, sevilse de veya hiçbir şeyden habersiz de olsalar kadınsız kalıyorlar bu öykülerde. Hayatlarının bu haline alışsalar bile bir eksiklikle kalıyorlar. Yani bir nevi erkeklerin yalnızlıklarını ele alıyor.
Yazarın diğer kitaplarını bilmesem de bu kitabının okunmaya değer olduğunu düşünüyorum, akıcılığıyla kısa sürede bitirilebilecek bir kitap.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder